İran’da 1979 İslam Devrimi’nin 45. yılını kutlarken, bu tarihten sonra doğan ve “İnkılâp çocukları” olarak tanımlanan genç nesil, geçmişin mirasına sahip çıkabilecek mi?
İran Devrimi’nin üzerinden 45 yıl geçti ve bu dönem İran’ı birçok açıdan dönüştürdü.
Nüfusu iki kattan fazla artarak 80 milyonun üzerine çıkan İran, sadece siyasi rejimiyle değil, ekonomik örgütlenmesi, dış politika anlayışı, toplumsal yapısı ve kimlik tanımıyla da Pehlevi döneminden uzaklaşmıştır.
Dünyada ender bir bileşimle “İslam Cumhuriyeti” olarak adlandırılan rejimin ülkede gücünü pekiştirdiği son birkaç yıl geçmiş ve rejimin bu ikili yapısının sonuçları her zaman tartışma konusu olmuştur.
Şah Muhammed Rıza Pehlevi’nin devrilmesinden ve İslam Cumhuriyeti’nin ortaya çıkışından bu yana onlarca yıl geçti.
Ancak pek çok İranlı genç, devrimin hedeflerine ulaşmadığını düşünüyor.
Farzad Farahani isimli 22 yaşındaki üniversite öğrencisi, “Bazı hedeflerimiz vardı ve hâlâ bu hedeflerin doğru olduğuna inanıyoruz. Taleplerimiz vardı ve bu taleplerin doğru olduğunu düşünmeye devam ediyoruz. Ancak büyüdükçe sesimizi yükseltiyoruz. bu talepler lehine ‘devrim’ onları tatmin edemedi.” Sözleriyle rejime tepki gösterdi.
Devrimin amacı İran’da ekonomik, sosyal ve eğitim alanlarında ilerleme sağlamaktı.
Monarşiye karşı isyanın liderleri, petrolden halka pay verme sözü bile verdiler.
Ancak genel kanaat ekonomik durumun olması gerekenden çok daha kötü olduğu yönünde.
Gelir eşitsizliğinin, hak ve özgürlüklerin hemen her alanda tartışıldığı dinamik İran toplumunun taleplerini devrimin ilkeleriyle karşılamanın zor olduğuna inanılıyor.
“Ekonomik durum çok kötü.” Kimia Zakeri isimli 20 yaşındaki öğrenci ise şunları söyledi: “Babam savaşa gitti ve yaralandı. Hayatını bile feda etmeye hazırdı ve İmam Ayetullah Ruhollah Humeyni’yi çok seviyordu. Ailem şu an çok mutsuz. Şöyle düşünüyorlar: ” ekonomik durum çok daha iyi olmalı. Hatta insanların inancı eskiye dayanıyor.” “Artık çok daha azaldı.” dedi.
Şah’ın devrilmesinden bu yana olumlu değişimlerin yaşandığını düşünen gençler de var.
Muhammad Ahadi, “İnsanların oy kullanma hakkı yoktu” dedi. Diyor.
“Şah ne derse o oldu. Onun sözlerinin yerine getirilmesi gerekiyordu.” 25 yaşındaki aşçı Muhammed Ahadi, şunları söyledi: “Ancak geçmiş yıllara baktığımızda füze ve nükleer teknolojimizin yanı sıra Ortadoğu ve dünya çapındaki başarılarımız tüm dünyada tartışılıyor. ” görüşünü ifade ediyor.
Öte yandan devrim sonrasında toplumun daha eşit haklara sahip olacağı da belirtiliyor.
Bugün İranlıların neredeyse tamamı okuryazar olsa da, hükümet istatistiklerine göre 1976’da nüfusun yalnızca yüzde 47’si okuryazardı.
Elbette kadınlar da dahil olmak üzere yüksek öğrenime devam oranları eskisinden daha yüksek.
Ancak genç İranlı mezunlar arasında işsizlik oranı yüksek.
REKLAM27 yaşındaki Mania Filum, pek çok kişinin yüksek lisans veya doktora yapmak için ülkeyi terk etmenin yollarını aradığını söylüyor: “İran’da yüksek öğrenim görenlerin oranı oldukça yüksek ancak ülkenin ekonomik durumu ortada. Bu yüzden çok fazla kişi var.” İnsanların çoğu buradan çıkmak için fırsat arıyor.” dedi.
İran’da devrimden sonra doğum oranlarında hızlı bir artış yaşandı. Çünkü devrimin hemen ardından aile planlaması klinikleri tasfiye edildi.
Genç İranlılar uzun yıllar boyunca siyasi gerilim ortamında yaşadılar. Tahran’ın 2015 yılında Batılı ülkelerle nükleer anlaşmaya varmasının ardından kısa bir rahatlama dönemi yaşandı.
Ancak ABD Başkanı Donald Trump’ın 2018 yılında nükleer anlaşmadan çekilmesiyle durum eski günlerine döndü.
Bazı İranlı gençler, ülkelerinin yaşadığı ekonomik krizden ABD’yi doğrudan sorumlu tutuyor. Bunlardan biri de Şayan Mumini’dir.
REKLAM27 yaşındaki Mumini, “Amerika Ortadoğu’ya hakim olmak istiyor ama başaramıyor. Şimdi bize diz çöktürmeye çalışıyor. Ama başaramayacak.” O ekler.
Ancak Mania Filum, Şayan Mumini’nin sözlerine katılmıyor.
Filum’a göre, ABD Hiroşima’ya atom bombasını attıktan sonra Japonya, ABD ile bağlarını sonsuza kadar kesecek ve sürekli “ABD’ye ölüm” sloganı atacaktı. Ancak Japonlar, ABD ile temaslarını kesmediler, hatta bundan faydalandılar ve bu, Asya ülkesinin ilerlemesine ve dünyanın süper güçlerinden biri haline gelmesine katkıda bulundu.
“İran öyle değil. Amerika’nın kötü olduğunda ısrar ediyor. ABD kötü ve düşmanımız. İngiltere kötü ve düşmanımız.” Mania Filum da bir soru soruyor; “Bu bağımsızlığın bedeli nedir? Hayatlarımızı daha kötü ve daha yıkıcı hale getirmek pahasına mı?”
İran’da bazı çevreler cumhuriyetin şeriat kuralları altında kaldığını savunurken, diğer çevreler ise tam tersine ülkede İslami değerlerin aşındığını, cumhuriyetin cumhuriyetçi veya laik özgürlük taleplerinin gerisinde kaldığını söylüyor.
REKLAMNOT: Bu hikaye ilk olarak İran Devrimi’nin 40. yıl dönümü vesilesiyle yayımlanmıştır.
